Bir kitabin onsozunde ogullarina sesleniyor bir baba. Tam sozcugu sozcugune olmasa da satirlarin soyle dedigini animsiyorum:

   "Sevgili ogullarim, yasami erken terketmek zorunda birakilmaniz
    benim omuzlarimdaki sorumlulugu iki katina cikardi. Sizin adiniza
    da calismam, uretmem gerek. Daha arastiracak o kadar cok sey, yaziya
    dokulecek o kadar cok bilgi var ki!..."

Bu sozlerin sahibi bir biyolog. Turkiyenin en degerli bilim adamlarindan birisi, bir universitemizde bolum baskani. Ciltlerle kitap yazmis bu degerli dost, birkac yil once esini ve tum cocuklarini trafik terorune kurban verdi. Toparlayabilecegini acikcasi sanmamistik. Oyle olmadi, olumcul bir kursun yemesine ragmen bilimsel dusuncenin ustunlugune ve cagdas Turkiyeyi kuran Ataturk ilkelerine yurekten inanci onu yasama daha da bagladi. Ve yukaridaki satirlarin yer aldigi kitabi yayinladi.

Ve bir kahredici 24 Ocak gununde Ugur Mumcu'yu yitirdik. Icimizde bir cinar devrildi. Herkes dogal olarak Ugur Mumcu'nun devrimci boyutunu animsatti ve o kalpaksiz kuvayi milliye'ciyi yitirmenin toplum icin ne denli buyuk bir kayip oldugunu dile getirdi. Hayir, benim icimdeki gozyasi bunun icin akmadi. Ugur Mumcu artik sevdigine, esine sarilamayacakti, cocuklarina bakip gonene- meyecekti, bir dostunu gordugunde, guzel bir yazi yazdiginda, ne bileyim bir gun dogumunda, bir engin deniz karsisinda, ya da bahari gordugunde icine sevinc yayilmayacakti. Onun icin hersey o anda yok oldu. Bir bilinc silindi gitti. Ugur Mumcu'nun olduruldugunu her animsamamda duydugum derin aci inanin yalnizca ve yalnizca buna iliskin. Digeri... digeri salt onun fikirlerini paylasanlarin en basta oglunun ve esinin sorumlulugunu artirdi. Artik Ugur Mumcu yerine de calismalari, uretmeleri gerek. Bu kendisini ona yakin hissedenlere dusen bir borc, bir gorev.

Kendi payima dusen sorumlulugu aldim ve yerine getirecegim.

- Gokturk Ucoluk